Nautilusbeker met zingende faunen

Anoniem

Dit zie je
De schelp wordt gedragen door twee faundieren en het montuur door drie fagotspelende Tritons met faunskop en dubbele vissenstaart. Boven de Triton aan de voorzijde is een duivelskop met uithangende tong aangebracht. De onderkaak van de opengesperde muil van de monsterkop is beweegbaar. De ogen zijn van een robijn imiterend glas. Het dier wordt bereden door Poseidon, die een 'robijn' als schild en/of spiegel houdt. In de mondholte van het monster is op de schelp een wapen gegraveerd. Op de lip van de nautilusbeker zijn cartouches met de geschiedenis van Jonas gegraveerd.

De beker zit vol symboliek en heeft vooral betrekking op de zee als (eeuwig) leven gevend en nemend element. De schildpad (lang leven), het blaasinstrument en de faun (dodenzang), de schelpen (vruchtbaarheid en nieuw leven) en vooral Jonas, die uit de dood verrijst, spreken voor zich. Ook de spiegel van Poseidon, de God van zee en leven, heeft betekenis als het alziende oog van God.

Het verhaal achter het werk
Nautilusbekers zijn zo kostbaar dat ze alleen door het hof en de rijke adel besteld worden. Als klapstuk van de avond wordt de nautilusbeker voor de gasten uit de pronkkast gehaald. De schelp brengt verre werelden dichterbij en de mythische figuren geven aanleiding tot gesprek. De zilversmeden gebruikten de zee als inspiratie voor de monturen. Zowel bestaande zeedieren zoals vissen en dolfijnen worden uitgebeeld, als imaginaire zeewezens als fabeldieren en zeemeerminnen en -mannen. Ook de mythologische zeegod Poseidon en zijn echtgenote Amphitrite vormen een bron van inspiratie.

Waarom uitgekozen voor Art Rocks
Zilversmeden zijn meesters in verfijning. Kijk naar de details. Zilverkunst stond in de 17de eeuw vaak hoger aangeschreven dan de schilderkunst. Met een Nautilusbeker kon je pronken.

Bijzonder weetje
Het verhaal van Jonas: Jonas bevindt zich op een schip als er storm opsteekt. Zijn medeschepelingen houden hem voor de oorzaak van de storm. Zij werpen hem overboord. Een grote vis slokt hem op en spuwt hem na drie dagen levend op het land weer uit. Deze drie dagen in een omhulling, in een slaap, die de dood geleek, zijn vaak gehecht aan de drie dagen, die Christus begraven was. Het beeld van het vertoeven in de vis betekent het begraven zijn. De bek is het graf, de mond der aarde, de vis zelve is de aarde, die zwemt in de ether van de kosmos.